เมื่อประมาณ  ปี  พ.ศ. 2478  บ้านหนองยางสมัยดั้งเดิมประชากรส่วนใหญ่ ได้อพยพหนีความแห้งแล้งและความยากจนมาจากจังหวัดทางภาคอีสาน เช่น จังหวัดกาฬสินธุ์ ขอนแก่น อุบลราชธานี มหาสารคาม โดยการอพยพมาในครั้งนี้ มาเพื่อแสวงหาความอุดมสมบูรณ์ หาแหล่งทำกินที่อุดมสมบูรณ์ และแล้วการค้นพบจึงได้มาพบหนองน้ำขนาดใหญ่และมัน้ำขังตลอดทั้งปี ล้อมรอบด้วยต้นยางเล็กใหญ่ ได้เกิดความประทับใจ ปัจจุบันยังมีหลักฐานปรากฏให้เห็นอยู่ คือ บริเวณหลังโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลบ้านหนองยาง จึงได้ตั้งชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านหนองยาง” เมื่อค้นพบแหล่งทำกินที่อุดมสมบูรณ์แล้วนั้น ผู้บุกเบิกในการหาความอุดมสมบูรณ์ได้ส่งข่าวไปทางถิ่นฐานเดิมทางภาคอีสาน จากครั้งแรกอพยพเพื่อแสวงหาความอุดมสมบูรณ์เพียง 10 ครอบครัว ก็ได้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

           จนกระทั่งเมื่อปี พ.ศ. 2538 เนื่องจากมีจำนวนประชากรและครอบครัวหนาแน่นมากขึ้น จึงได้แยกหมู่บ้านเป็น 3 หมู่บ้าน คือ บ้านหนองยาง (หมู่ที่ 8) บ้านหนองยางใต้ (หมู่ที่ 12) บ้านหนองยางเหนือ (หมู่ที่ 13) มาจนถึงปัจจุบัน